2023 - Picos de Europa & omgeving
Tradities zijn er om in ere te houden … al dachten we dat ze ondertussen wel stilaan een nostalgische herinnering zouden zijn geworden ... Het gaat hier om de zwempassie van Lisa en meerbepaald het jaarlijkse Belgische zwemkampioenschap dat eind juli doorgaat. Zelfs na 4 jaar aan de universiteit blijft zwemmen een passie en worden de ondertussen veel schaarser geworden momenten door haar gebruikt om in de Heistse zwemclub te blijven trainen. Dat houdt ook in dat ze begin juli andermaal met de club mee op buitenlandse zwemstage is geweest (ondertussen moet dat de 11de keer zijn geweest), om daarna in Heist-op-den-Berg dagelijks verder te trainen als voorbereiding op het Belgisch Kampioenschap van 28-30 juli. Daarbij focust ze zich ondertussen heel specifiek op vlinderslag … en met succes, want in de categorie +19-jarigen haalde ze op dat BK 2 gouden (op resp. de 100 en 200 meter vlinderslag) en 1 bronzen medaille (op de 50 meter vlinderslag). Knap! We hebben de start van onze zomerreis uitgesteld tot na het BK zodat we Lisa toch nog de nodige support konden geven.
31.07.2023 - Heenreis
Dat maakt dat we pas op maandag 31 juli rond 6u30 met de mobilhome vertrekken en dat richting Asturië. Voor het eerst hebben we ook 2 (elektrische) fietsen mee. De reden is dat we o.b.v. de reisvoorbereiding en het bijbehorend checken van de wegen via Google Earth & Streetview onze twijfels hebben dat we met de mobilhome bepaalde wegen voldoende comfortabel kunnen doen. Het gaat dan om weggetjes die naar het startpunt van geplande wandelingen gaan en op bepaalde momenten zeer smal of bijzonder bochtig worden. Om die reden hebben we in een aantal gevallen een alternatief uitgewerkt waarbij we de mobilhome achter laten op een zo nabij mogelijke parkeerplaats en de rest met de fiets afleggen. De fietsen laten we dan achter aan het startpunt van de wandeling om er daarna terug mee naar de mobilhome te rijden. Op die manier laten we ons niet al te veel fnuiken door te kleine landweggetjes of gebrek aan voldoende ruime perkeerplaaten.
Omdat we toch zo’n 1.400 km af te leggen hebben alvorens we aan het eigenlijke beginpunt zijn van onze reis in en rond de Picos de Europa, besluiten we die afstand in 2 etappes af te leggen en hebben we vooraf gereserveerd op camping ‘Val de Boutonne’ vlakbij Cognac. Landschappelijk niet direct een heel bijzondere plek, maar vanzelfsprekend wel hard bekend van het distillaat o.b.v. witte wijn. We laten dat hele 'Cognac'-gebeuren aan ons voorbij gaan, want we zijn hier enkel om te overnachten en morgen het laatste deel (toch nog zo’n dikke 650 km) van onze heenreis te doen. Het eerste deel is vooral rond Parijs vervelend en vermoeiend geweest. We hebben er de ‘périphérique’ willen vermijden om 2 redenen: vooreerst omdat we eerdere nare ervaringen hebben van zeer druk en hectisch verkeer via die route en daarnaast omdat je groot-Parijs niet meer binnen mag met oudere voertuigen zonder een milieusticker.
De A86 vormt daar dan een handig alternatief op. Wel wat verder rijden, maar minder hectisch én het valt buiten de periferie van de milieusticker. Maar we waren niet op de hoogte dat de A86 op een bepaald moment in een (tol)tunnel duikt waar enkel voertuigen lager dan 2 meter in kunnen. Daar stonden we plots en hebben in allerijl een afslag moeten nemen die ons finaal heel veel tijd heeft doen verliezen om uiteindelijk terug op de geplande weg te komen. Dat moeten we nog eens rustig bestuderen op de wegenkaart hoe we dat gaan doen op de terugweg, want dit willen we geen 2de keer meemaken.
Maar nu eerst effe uitrusten op camping ‘Val de Boutonne’ zodat we fit zijn voor het vervolg van de rit naar Asturië. Daarbij hopen we op beter weer dan in België want daar is het al meer dan een week echt ‘herfstweer’ met veel regen en matige/kille temperaturen (en het einde is er nog niet van in zicht). Asturië is ook gekend als het natte deel van Spanje … maar toch hopen we op relatief beter weer dan in België. Nog wat afwachten wat het geeft. Op basis van de huidige weersvoorspellingen zullen we zeker rekening moeten houden met regelmatige regenbuien, maar zolang dat niet de hele dag is, kunnen we daar wel mee om :-).
01.08.2023 - Vervolg heenreis
We hebben allebei geweldig goed geslapen op de rustige camping ‘Val de Boutonne’. Omdat we nog een hele trip voor de boeg hebben (ongeveer 650 km tot in Arenas de Cabrales (in Asturië)), zijn we na een koffie en ontbijt om 7u30 terug ‘on the road’. We krijgen onderweg een afwisseling voorgeschoteld van regen, zelfs heel heftige regen, af en toe wat zon, maar vooral grijs en bewolkt weer. Dit hadden we ons niet voorgesteld bij een trip naar Spanje. Ook in onze eerste stopplaats Arenas de Cabrales (waar we een fijn plekje vinden op een zomerparking/weide in het dorp zelf) is het heel bewolkt. Hopelijk is dat morgen (en de dagen erna) toch wat anders en krijgen we wat te zien van het volgens ons mooie landschappen die de Picos de Europa en de omliggende regio’s te bieden hebben. Morgen maken we er onze eerste tocht.
02.08.2023 - Sotres - Tielve
Het was rustig én met een zeer aangename temperatuur slapen op de zomerparking/weide van Arenas de Cabrales. We hebben de wekker gezet omdat we zeker niet te laat willen zijn voor de bus die ons in 2 etappes naar Sotres zal brengen. Het eerste deel gaat met een reguliere lijnbus tot in Poncebos (waar de massa afstapt voor de zeer populaire ‘Routa del Cares’). Daar is het overstappen op een minibusje dat geschikter is voor de smallere en meer kronkelige wegen tot in Tielve en Sotres. Een weg die niet geschikt is voor onze mobilhome. We zijn dus heel blij met deze openbare busdienst (en dat voor een heel democratische prijs van 5 EUR/pp heen-en-terug of 'ida y vuelta' zoals dat hier heet).
Maar wanneer we opstaan zakt de moed ons wat in de schoenen: het is grijs met zeer laaghangende bewolking. Om die reden doen we geen speciale moeite om de bus van 8u te halen (al had dat gekund), maar opteren we voor die van 9u (met aankomst 50 min later in Sotres) in de hoop dat het ondertussen uitklaart. We voelen dat de zon stilaan door het wolkendek aan breken is, maar het gaat langzaam. En wanneer we om 9u met de bus vertrekken, is het nog steeds zwaarbewolkt en mistig. Maar naarmate we stijgen richting Poncebos merken we dat het hier gaat om het typische fenomeen van bewolking in een lagergelegen deel/dal terwijl er hogerop een stralende zon is. Steeds een mooi moment wanneer ja dan op luttele afstand van zeer grijs en mistig plots in de volle zon terecht komt. We zijn m.a.w. onterecht niet met de bus van 8u vertrokken, want in Sotres was het op dat moment wellicht ook al stralend weer. Iets om te onthouden voor de komende dagen indien dit weerfenomeen zich zou herhalen.
Het is echter verre van zeker dat we de hele dag zo'n stralend zonnetje zullen zien. Er zijn al heel snel wolken van de partij die steeds talrijker komen opzetten. De eerste helft van de wandeling valt het al bij al nog mee en gaat het van zonnig tot bewolkt weer. Maar ongeveer halverwege de tocht is op luttele minuten tijd alles dicht getrokken en lopen we in een potdichte mist (met later ook regen) die niet meer is uitgeklaard. We hebben m.a.w. de helft van de wandeling gemist (lees: wel uitgewandeld maar met zeer beperkt zicht, soms zelfs tot maar enkele meters voor ons) en dus ongetwijfeld ook hier wat natuurpracht onwetend aan ons voorbij zien gaan. Laat het ons catalogeren als een kenmerkende dag in Asturië waar een zonnige dag snel kan omslaan in dichte mist en regen. Het is hier om een reden zo groen. Maar ondanks dit wisselvallige weer, zijn we alvast heel enthousiast over deze dag en de Asturische natuur.
Zelfs van die dichte mist hebben we op een bepaalde manier genoten. Het hoort er bij :-).
Wanneer we – ondertussen behoorlijk nat – terug in Sotres aankomen, drinken we nog een koffie en nemen de eerste bus van de namiddag (deze van 17u) terug naar Las Arenas. Wanneer we opnieuw van de minibus moeten overstappen op de grotere bus in Poncebos, staat er een massa volk aan te schuiven. We vrezen er dan ook voor dat we niet onmiddellijk mee gaan kunnen ... maar tot onze verbazing krijgen we ongevraagd voorrang omdat we van een andere bus overstappen. Het feit dat we helemaal alleen op de bus van Sotres naar Poncebos zaten en in Poncebos wel 50 personen stonden te wachten, bewijst hoe populair de ‘Routa del Cares’ wel is … en meteen hoe onbemind (en dat onterecht) de luswandeling Sotres-Tielve-Sotres wel is. We zijn op de hele wandeling maar 1 keer een groepje wandelaars tegengekomen!
Morgen staat een 2de wandeling vanuit Sotres op het programma. Hopelijk stopt het vanavond met regenen en is het morgen weer netjes uitgeklaard zodat we meer dan een halve dag kunnen genieten van deze unieke omgeving.
Linken
03.08.2023 - Sotres - Refugio de la Terenosa
Na een ontbijtje met vers gehaalde croissants en een stokbrood bij de bakker in Arenas de Cabrales, stappen we net als gisteren naar de bus (op amper 100m van waar we geparkeerd staan) die ons in 2 etappes tot in Sotres zal brengen. Het is op dat moment vrij bewolkt en het zal de hele dag een afwisseling zijn van korte opklaringen maar steeds snel terug ‘overmeesterd’ door een grijs wolkendek. De regen blijft evenwel uit tot we in de late namiddag terug op de bus zitten naar Las Arenas.
Normaal had in de titel van dit wandelverslag “Sotres – Pena Main” moeten staan … en we zijn ook effectief gestart aan de wandeling om naar de top ‘Pena Main’ te gaan, maar de route staat niet bewegwijzerd en hoe hard we ook hebben gezocht naar het pad, we hebben het niet gevonden. Nochtans kon de GPS ons tot op de meter exact de route geven, maar toch was het hopeloos. We hebben dan op het moment zelf een andere bestemming gekozen in het verlengde van hoe we op dat moment aan het wandelen waren.
Zeker geen slechte beslissing want het heeft ons ook naar een mooie plek gebracht (al steekt het een beetje dat we de initieel bedoelde route niet hebben kunnen doen en daardoor een uniek zicht op de bekende piek 'Naranjo de Bulnes' hebben gemist).
We overnachten nog 1 maal op de zomerparking/weide in Arenas. Na de wandeling van morgen rijden we verder door naar een volgende uitvalsbasis voor enkele tochtjes in de Picos.
Linken
04.08.2023 - Asiegu - Pena Blanca
Het was onze laatste nacht op de zomerparking/weide in Arenas de Cabrales. We halen nog ontbijt en een baguette voor de picknick bij de lokale bakker en dan rijden we onmiddellijk door naar het vlakbij gelegen Carrena. Het plan is om daar te parkeren en dan met de fiets omhoog te rijden naar Asiegu om daar aan de eigenlijke wandeling te beginnen. De weg tussen Carrena en Asiegu is misschien net doenbaar met de mobilhome, maar bij tegenliggend verkeer toch geen evidentie. Daarom is de fiets gemakkelijker. Maar de dag start qua weer echt rotslecht met heel veel regen. Het is afwachten of het zal stoppen en wanneer. Er wordt op de verschillende weerapps voor de komende dagen beter weer voorspeld, maar vandaag is nog een wisselvallige dag en dan hebben we al geleerd dat het snel van betrekkelijk goed weer naar zeer slecht kan omslaan … maar ook omgekeerd is mogelijk en iets na 10u stopt de regen en breekt de zon quasi onmiddellijk door.
Voor ons het sein om rugzakken klaar te maken en de fietsen van het rek te halen. Het is best wel spannend want het is de eerste keer dat we zoiets doen. Daarbij hebben we over een afstand van 3,5 km fietsen ongeveer 200 hoogtemeters te overbruggen … met elektrische fietsen weliswaar :-).
En het plan valt goed mee. Het gaat super vlot naar boven en vinden er een gepast plekje waar we onze fietsen en helmen goed vastleggen om dan met de gewone uitrusting verder te gaan en onze wandeltocht aan te vatten. Die gaat naar Pena Blanca … of zo dicht mogelijk in de buurt want ondertussen is het 11u geworden wanneer we aan de wandeling kunnen beginnen en dat is best wel laat om deze tocht van meer dan 1.000 hoogtemeters nog tijdig rond te krijgen (ook wetende dat we daarna nog een rit met de mobilhome te gaan hebben naar onze volgende overnachtingsplaats). We stijgen aan een rustig tempo maar vorderen toch goed en indien het weer echt perfect zou zijn geweest, hadden we de top mogelijk gehaald/gedaan, maar nu zat deze volledig in de mist en zijn we enkele honderden meters lager gestopt (aan een kruis). Vanaf daar, maar ook al de hele weg daar naartoe worden we getrakteerd op prachtige vergezichten.
“Naranjo de Bulnes” of ook gekend als Picu Urriellu (een van de bekende en kenmerkende toppen in de Picos de Europa) krijgen we echter niet te zien. Die blijft gehuld in wolken.
De fietstocht naar beneden verloopt – weliswaar met veel remmen – ook vlot en rond 17u staan we terug netjes geladen klaar om met de mobilhome naar een volgende overnachtingplaats te rijden. Dat is de andere kant van de Picos dan waar we de voorbije dagen verbleven en hebben gewandeld. Het is iets meer dan een uur rijden naar het dal dat eindigt in Fuente Dé. Daar moeten we morgen zijn voor de volgende wandeling. Maar omdat we niet weten of we in Fuente Dé zelf ook een overnachtingsplaats gaan vinden, nemen we ons voor om op de eerste camping die we in dat dal tegenkomen al een poging te doen om een overnachtingsplaatsje te versieren. We stoppen op camping “La Isla Picos Europa” waar aanvankelijk alles volzet is. Maar wanneer we zeggen dat we geen elektriciteit nodig hebben, blijkt er toch nog een plekje vrij te zijn. Super! We reserveren er meteen voor 2 nachten.
Linken
05.08.2023 - Fuente Dé - Bustantivo
Ontwaken doen we vandaag op camping “La Isla Picos Europa”. Om 8u gaat de poort van de camping open en willen we zo snel mogelijk ‘on the road’ om tijdig in Fuente Dé te zijn (zo’n 20 minuutjes rijden vanaf de camping) voor de kabelbaan met de originele naam “El cable” (het getuigt dat er niet veel kabelliften in deze regio zijn, anders twijfel ik toch of een kabelbaan die naam zou dragen :-)). We zijn vandaag zaterdag, m.a.w. weekend én het wordt op de koop toe een prachtige zonnige dag. Alle condities zijn dus vervuld voor een heel drukke bedoening aan “El cable” en dat blijkt ook zo wanneer we er aankomen, hoe vroeg we ook zijn. Er staat al een lange rij aan te schuiven. Het doel van de dag is om van aan het bergstation te wandelen naar Refugio Cabana Veronica. Groot is onze verbazing wanneer bij het bestellen van 2 ticketjes de boodschap is dat het eerstvolgende vrije tijdslot pas tussen 12u30 en 13u is.
Dat is te laat om nog het doel van de dag te halen. Op dat moment nog aan de wandeling beginnen, zien we niet zitten.
We hadden rekening gehouden met drukte en wat aanschuiven, maar waar we niet vanuit gegaan waren is dat een ticket best op voorhand en online besteld wordt. Van alle mensen die we zagen opstappen toen wij er nog waren, werden QR-codes op smartphones getoond … dus die hadden allen vooraf online gereserveerd. Later die dag zijn we ook nog effe op de site gaan zien, maar voor de dag erna (een zondag) was zelfs geen reservatie meer mogelijk. De wandeling waarvoor we “El cable” nodig hebben, schrappen we bij deze van ons lijstje. Spijtig, maar er zijn tal van andere mooie zaken te zien … zoals bv. de andere wandeling die we vanuit Fuente Dé zelf hadden voorbereid (normaal was dat het plan voor morgen), maar die we vandaag dan maar doen. Die gaat weliswaar een heel stuk lager, maar levert (na een tijdje door het bos) prachtige zichten op de Picos en de groene landschappen aan de voet ervan.
Na 3 dagen eerder wisselvalig weer, hebben we vandaag een eerste echte zomerdag. Dat maakt het meteen ook af. Zeer mooi landschap om in te wandelen … maar meteen ook wel warm. Waar het bij aankomst in Fuente Dé maar 8°C was, lopen we enkele uren later zwetend door de brandende zon. Maar eerlijk gezegd liever dat dan het vaak grijze en natte weer van de voorbije dagen.
Wanneer de wandeling erop zit rijden we terug naar de camping en hebben we nog quasi een volledige namiddag om buiten onder ons luifeltje languit te genieten en te rusten. Even twijfelen we nog of we met de fiets naar Potes zouden gaan, maar toen we daar gisteren zijn doorgereden was het daar immens druk en toeristisch waardoor we besluiten dat maar achterwege te laten en effe uit te rusten. Hoe we een dag minder dan voorzien in Fuente Dé zullen invullen met een alternatief, moeten we later nog eens bekijken. Voor morgen ligt de bestemming wel al vast. Dat wordt een panorama-wandeling naar Coriscao.
Linken
06.08.2023 - Puerto de San Glorio - Coriscao
Wanneer we na het ontbijt op camping “La Isla Picos Europa” vertrekken is het nog heel hard dichtgetrokken en is er weinig zon te bespeuren. Nochtans lijken de weerapps het er unaniem over eens dat het een zonnige dag zal worden. Dat blijkt niet wanneer we de heel bochtige weg van Potes naar Puerto de San Glorio aan het doen zijn. We moeten van een hoogte van 340m (de camping waar we hebben overnacht) naar 1.609m (de parking van waar onze volgende wandeling start) en bij elke meter dat we stijgen rijden we meer en meer de mist in en begint het op een bepaald moment zelfs te regenen. Even twijfelen we of dit weerbericht wel kan kloppen, maar wanneer we onze eindbestemming naderen breekt de zon door de wolken.
Het zal nog een tijd duren vooraleer de mist uit het dal is weggetrokken en de niet aflatende stroom van stijgende wolken is gepasseerd en een stabiel wolkendek is gaan vormen (en als een horizontale band ter hoogte van de toppen van de Picos gaat liggen).
Omwille van de opstijgende mist wachten we nog even in de mobilhome die we op een supermooi plekje hebben kunnen zetten: een hagelnieuwe parking op de pas aan Puerto de San Glorio. Deze plek staat ons meteen zo hard aan dat we nu al besluiten hier vannacht te blijven staan. Niet lang daarna gaan we toch op stap, bij momenten nog volledig in de mist. Maar aangezien het een “heen-en-terug” wandeling is gaan we er vanuit dat we de delen die we nu missen door de mist in het terugkomen wel kunnen meepikken.
De foto’s van de wandeling spreken voor zich. Dit is een superknappe panoramawandeling met zicht op de Picos de Europa langs de ene zijde en de lagere bergen van Cantabrië en Castilië & Leon langs de andere zijde. We bevinden ons immers op de grens van deze 2 provincies.
De top van de Coriscao halen we niet. Dat heeft te maken met last van hoogtevrees die bij de laatste 150 hoogtemeters opspeelt. Liever niet forceren. De uitzichten zijn ook onder de top en de hele weg er naartoe ronduit prachtig. Dat vindt ook een vosje dat we onderweg tegenkomen en voor een aantal seconden naar ons staat te kijken, maar dan toch besluit verder te trippelen en in het struikgewas verdwijnt.
Wanneer we terug aan de mobilhome komen, liggen de honden die we er ’s ochtends ook al zagen rondlopen, tussen de wagens uit te rusten. Van een Spaanse jonge man die er ook met een camper was, leerden we dat het honden zijn die de koeien bewaken. Het leken zeer brave dieren, maar eerlijk gezegd wel wat verwaarloosd en zeer mager. Met hun trieste blik hadden we er medelijden mee. Later zagen we hen als trouwe begeleiders met een hele groep koeien meelopen, op weg naar een andere weide. We vragen ons af of ze net als de koeien in hun eigen voedsel moeten voorzien. Voor de koeien is dat vrij evident: er is gras voorhanden. Maar voor de honden is dat toch een ander verhaal. Veel eten lijken ze alvast niet te pakken te krijgen, die magere loebassen.
Linken
07.08.2023 - Puerto de San Glorio - Refugio Tejahierro & rit naar Riano
Wat hebben we er goed aan gedaan om op de pas van Puerto de San Glorio met de mobilhome te overnachten. Het sporadische geblaf van de honden die waken over de koeien, hebben we er vannacht moeten bijnemen, maar in ruil worden we bij het ontwaken getrakteerd op een prachtige zicht over het dal dat in de wolken zit en wij erboven. Het is het signaal om snel met de fiets naar Collado Llesba te rijden. Een uitzichtspunt met een standbeeld van een beer dat een beetje hoger gelegen is (waar we gisteren tijdens ons wandeling trouwens gepasseerd zijn). Er loopt een geasfalteerde weg naartoe en is met de fiets daardoor snel bereikbaar. Vandaar is er zicht over 2 valleien … beide gehuld in een hagelwit wolkendek. Ronduit schitterend!
Na het ontbijt starten we aan een tweede wandeling vanaf Puerto de San Glorio, maar ditmaal aan de andere zijde van het dal dan waar we gisteren hebben gewandeld. Het is geen al te zware wandeling, maar echt wel bijzonder. Op de laagvlakten tussen de bergen lopen niet alleen koeien, maar ook vrij omvangrijke kuddes paarden. Dit hebben we nog niet zo vaak gezien. Qua fauna nog melden dat we hier volgens het wandelboekje vale gieren zouden kunnen spotten … en dat is ook gebeurd. Het fotograferen ervan is niet zo super goed gelukt, maar 2 exemplaren bleven relatief dichtbij zitten alvorens ze wegvlogen om een groep gieren te vervoegen die lange tijd boven de bergtoppen bleven cirkelen.
Als we kort na de middag terug aan de mobilhome arriveren, wordt die ‘bewaakt’ door één van de honden. Het brave dier ligt zichtbaar uitgeput languit in de schaduw aan het voorwiel van onze wagen en blijft daar ook liggen tot we uiteindelijk vertrekken. We verplaatsen ons nog naar Riano, van waar onze wandeling van morgen start. Het stuwmeer (Embalse de Riano) is hier de absolute blikvanger en morgen hopen we dit meer vanop een wat hoger gelegen punt te kunnen bewonderen. Het is ondertussen brandend warm geworden. Nadat we de eerste dagen van ons verlof (in het hart van de Picos) eerder wisselvallig maar koel weer hadden, is het gaandeweg gekanteld naar volle zon, maar ook stijgende temperaturen. Morgen wordt 33°C voorspeld en de dagen erna telkens nog een 2-tal graden erbij. Vroeg op stap is m.a.w. de boodschap zodat we vóór de grootste hitte terug zijn van de tocht en verkoeling en rust kunnen zoeken in de schaduw.
Linken
08.08.2023 - Riano - Pico Gilbo
Het is vannacht nog goed afgekoeld en was op die manier toch nog aangenaam slapen op de camperplaats in Riano met zicht op het stuwmeer. Omwille van de verwachte hitte hadden we gisterenavond al besloten vroeg op te staan en onmiddellijk na het ontbijt aan de tocht te beginnen. Kort nadat de wekker om 7u is afgegaan, rijden we de brug over het meer over en parkeren aan de andere kant, waar de wandeling start. Eerst ontbijten we en maken we onze picknick en dan gaan we op stap, voor wat een zeer mooie wandeling belooft te worden. De bestemming is Pico Gilbo al weten we dat we het allerlaatste deel niet zullen doen omdat dit deel van de tocht een alpine-karakter heeft en m.a.w. niet aan ons is besteed. We wandelen tot het punt waar het echt kritisch wordt, al is voor de laatste klim die we wel nog doen ook best al wat “handen-en-voeten”-werk nodig. Maar het uitzicht dat je ervoor terugkrijgt is adembenemend.
Niet enkel op dat hoogst bereikte punt, maar ook op vele andere plekken tijdens de wandeling. Dat combineren we met enkele “drone”-shots.
Op de foto’s en de kleur van de oever is te merken hoeveel lager het meer staat dan wat op het hoogste niveau lijkt. Het is voor ons onduidelijk of dit het gevolg is van de klimaatopwarming en uitzonderlijke droogte, dan wel dat het bewust is gedaan omdat het meer niet enkel als een waterreservoir fungeert, maar ook via de stuwdam voor het opwekken van elektriciteit. Het zou om een van die redenen evengoed bewust lager kunnen staan. We hadden gisteren op infoborden in het dorp al gezien op oude foto’s dat de waterstand van het meer quasi even laag stond als vandaag. Dus dat doet vermoeden dat het eerder een bewuste manipulatie is en niet het gevolg is van het warme weer en de droogte. Zoals dit stuwmeer zijn er i.h.k.v. het waterbeheer in Spanje verschillende aangelegd. Hieronder een interessant extract van "historiek.net" rond de geschiedenis van het meer :
Embalse de Riaño
Spanje kampt al sinds mensenheugenis met gebrek aan water en het is dus niet zo gek dat men op tal van plaatsen embalses of pantanos (stuwmeren) heeft aangelegd om smelt- en regenwater op te vangen voor irrigatie en het opwekken van elektriciteit. Het embalse de Riaño is er een van en het kent een opmerkelijke en lange geschiedenis.
Gebrek aan water
Er zijn in Spanje ruim 350 embalses met een totale capaciteit van meer dan 55.000 kubieke hectometer ofwel 55 miljard liter water. Dat lijkt veel, maar toch kent Spanje nog altijd grote problemen en het enigszins megalomane plan uit het begin van deze eeuw van de regering Aznar om water uit het noorden (rivier de Ebro) rechtstreeks naar het zuiden te leiden getuigt daarvan. Dit plan is destijds door de socialistische regering van Zapatero in de ijskast gezet uit milieuoverwegingen. In de zeventiger jaren, na de dood van Franco, was de liefde voor het milieu wat minder populair bij de socialisten, want de plannen voor de aanleg van een groot stuwmeer bij het plaatsje Riaño die al voor de dictatuur van Franco ontwikkeld waren, werden onder het bewind van de eerste socialistische premier na Franco, Felipe González, netjes uitgevoerd.
De embalse de Riaño ligt ten zuiden van de Picos de Europa op ruim 1100 meter boven zeeniveau. De stuwdam is gebouwd in de rivier de Esla en heeft een meer gecreëerd met een kustlijn van 103 kilometer en een inhoud van meer dan 650 kubieke hectometer, waarmee het qua omvang in de top twintig staat van de lijst van de embalses die Spanje rijk is. De grootste zijn vijf keer zo groot als die van Riaño, maar er zijn ook veel kleintjes met een inhoud van minder dan 50 kubieke hectometer. In elk geval is de embalse de Riaño een indrukwekkend meer.
Een oud idee
Het idee om op deze plaats een stuwmeer aan te leggen is meer dan een eeuw oud. In 1902 waren er al plannen voor en bij verordening werd een publieke onderneming vergunning verleend tot de constructie en exploitatie van het pantano, maar het is er niet van gekomen. Ook in 1928 niet toen “voor het eerst onrust ontstond rond het spookbeeld van een omstreden stuwmeer”. Deze informatie is te lezen in het in 1989 verschenen boekje van de hand van Acacio Sierra Reyero die al vanaf 1931 bij de historie van het pantano betrokken was. In dat jaar verrichtte hij landmeetkundige metingen, onder andere om de omvang van het meer vast te stellen. Het boekje heeft als titel El largo y polemico proceso del embalse de Riaño en is wellicht nog te koop in één van de winkels in het nieuwe Riaño dat in de plaats kwam van het oude stadje dat in 1987 door het water werd verzwolgen.
In 1939 werd het project opnieuw in overweging genomen, maar ook toen ging het niet door, hoofdzakelijk vanwege de toestand waarin het land aan het eind van de burgeroorlog verkeerde. Maar eindelijk, na nog eens 34 jaar, werd het idee voor het pantano in 1963 weer opgepikt en vanaf dat moment is de bal echt gaan rollen. In 1966 ging de ministerraad akkoord met de uitvoering van de werkzaamheden en werd de aanleg gegund. De stuwdam (bovenaan 337 meter lang en bijna 100 meter hoog) werd pas in 1976 voltooid, terwijl de aanleg van de nieuwe wegeninfrastructuur eerst in 1974 van start ging. Niet echt vlot dus, maar vergeleken met het begin van de aanleg van het nieuwe dorp behoorlijk snel. In 1986, het jaar voordat alles onderliep, waren alleen het gemeentehuis en het politiebureau klaar, zodat de inwoners van het oude Riaño aan wie nieuwe woningen waren toegezegd, dus nog even moesten wachten.
Het nieuwe Riaño telt nu nog geen 500 inwoners wat minder is dan de ruim 900 die in 1987 in het oude dorp woonden. Net als veel Spaanse dorpen was het al vanaf het begin van de twintigste eeuw, toen het nog ruim 2000 inwoners telde, aan het leeglopen.
Riaño Nuevo
Riaño staat bekend om de strijd die de inwoners voerden bij de ontruiming en afbraak van de woningen. Mensen klonken zich vast aan hun huizen en de Guardia Civil (de Spaanse politie) moest er stevig tegenaan om ze weg te krijgen. En zo verdween het oude Riaño toch na tachtig jaar discussie en na veel verzet in het stuwmeer. Voor degenen die er woonden een gruwel en voor hen die Riaño Viejo gekend hebben is het nieuwe dorp een saaie bedoening. Wat resteert als herinnering aan het oude dorp is de kerk van Riaño die steen voor steen uit het eveneens onder de waterspiegel verdwenen dorp Pedrosa del Rey werd overgebracht naar Riaño Nuevo.
(Bron: historiek.net)
Wanneer we bijna terug aan het startpunt van de wandeling staan, zien we nog een pijl naar een picknickplaats. Omdat het rond de middag is besluiten we daar nog naartoe te stappen en daar te picknicken. Het geeft ons ook de mogelijkheid eens tot aan het water zelf te gaan. Daarna is het nog een kort stukje terug naar de mobilhome. De zon is ondertussen genadeloos gaan branden. Nadat we ons hebben opgefrist, rijden we onmiddellijk door richting de activiteit van morgen. Daarvoor rijden we naar Bonar en zal camping El Soto voor 2 dagen onze uitvalsbasis zijn voor wandeling boven het meer “Embalse Juan Benet”. Op de camping zoeken we de schaduw op waar het best nog wel dragelijk is. De komende dagen wordt het nog enkele graden warmer :-(. Het zal dus nodig zijn opnieuw zo vroeg mogelijk te starten met de tocht.
Linken
09.08.2023 - Lodares - Pena San Pedro
Ondanks de hitte is het toch goed afgekoeld geraakt in de mobilhome en hebben we comfortabel kunnen slapen. Omdat opnieuw een hete dag wordt voorspeld staan we vroeg op om tijdig aan onze activiteit te kunnen starten. Op de 'VRT Nieuws'-app lazen we over ‘code rood’ omwille van de hitte in een aantal Spaanse provincies waaronder Castilië & Leon … waar wij ons nu bevinden. Het is dus echt wel heet geworden de voorbije dagen.
Na het ontbijt is het ongeveer 20 minuten rijden naar de start van de wandeling van vandaag. Die gaat naar Pena San Pedro, een top die uitkijkt over het stuwmeer “Embalse Juan Benet”. Het is een wandeling in een mooie omgeving, daar niet van (de foto’s spreken voor zich), maar toch was deze tocht om 2 redenen een tegenvaller: vooreerst kwamen we tot 2x een bord tegen dat er geen voertuigen, maar ook geen wandelaars toegelaten waren. Nochtans hebben we de tocht meermaals gevonden op wandelsites/apps. Het is ons niet duidelijk waarom je er niet zou mogen wandelen. Er waren alvast goed begaanbare paden ... tot net onder de top van Pena San Pedro. En nu komt de 2de reden waarom de wandeling op een manier is tegengevallen: voor de de laatste 100 hoogtemeters tot de top was het pad volledig zoek en hebben daardoor de top niet bereikt. Een tegenvaller wanneer je daar eerst zover moet voor stappen.
Dit is een wandeling die op geen enkele manier officieel gemarkeerd staat en waarvan het pad m.a.w. ook niet echt is uitgezet en onderhouden. Het gevolg is dat we via dezelfde weg zijn afgedaald i.p.v. de initieel vooropgestelde luswandeling. Maar zoals gezegd desalniettemin een mooie omgeving en natuur. Het landschap ligt er op bepaalde plaatsen (vooral de graspartijen) extreem verdord bij. Het is verrassend hoe we eigenlijk in een beperkte periferie rond de ‘Picos de Europa’ van een duidelijk groene omgeving in een eerder dor landschap zijn terecht gekomen (al laten groenblijvende struiken en bomen bepaalde stukken wel nog steeds fris ogen, maar alle grasachtigen zitten stevig in overlevingsmodus en we kunnen ons inbeelden dat er met deze dorre en totaal uitgedroogde grassen best wel wat schrik is voor brandhaarden).
Op de terugrit stoppen we nog even aan een uitzichtspunt over het meer (vlak voor de tunnel aan de dam van het meer) en picknicken daar. Ronduit schitterend punt.
Linken
10.08.2023 - Tolibia de Arriba - Pico Mahon & rit naar kust
Vandaag staat onze laatste dag “in de bergen” gepland. Daarna rijden we richting de Asturische kust voor een afsluiter van deze vakantie met enkele wandelingen langs de mooie rotskust van Asturië.
Na het ontbijt en het maken van onze picknick, rijden we een half uurtje om op onze bestemming te geraken. Al klopt dat niet volledig. Het bergdorp waar onze wandeling start heet Tolibia de Arriba (we verzinnen het niet), maar daar geraken we met de mobilhome niet. Daarom parkeren we ons in het naburige dorp Tolibia de Abajo en gaat het vandaar nog kort met de fiets tot aan het startpunt van onze tocht naar Pico Mahon: een piek met uitzicht op “Embalse Juan Benet”, het stuwmeer dat we gisteren ook al hebben gezien, maar dan van de andere zijde. De wandeling is op zich veel meer dan zomaar het uitzicht op het meer. De omgeving is tijdens de wandeling ronduit schitterend … en opnieuw zoals op de meeste van onze tochten tijdens deze reis komen we geen enkele andere wandelaar tegen. Schrikt de hitte af? Het zou kunnen, al viel dat al bij al nog mee omdat we vroeg genoeg vertrokken waren. Rond 14u30 zijn we reeds terug in Tolibia de Abajo.
We horen in een straatje bijzonder veel mensen door elkaar praten en vermoeden dat daar een bar moet zijn … wat ook zo blijkt wanneer we tot aan het rumoer stappen. De grote ijskoude frisdranken met een tapas gerechtje erbij (voor samen amper 3 EUR!) doen super deugd. Het is op dat moment ongeveer 30°C.
Dit was een mooie afsluiten van het “bergen”-gedeelte van deze reis.
Wanneer we terug aan de mobilhome zijn en de fietsen terug op het rek hebben gezet en verzekerd, verfrissen we ons nog en starten we aan een wat grotere tussentijdse verplaatsing. We rijden immers naar de kust. Een trip van een kleine 3u. Onderweg stoppen we nog even (voor wat foto’s) aan het schitterende in de zon badende meer “Minera de Luna” in het Parque Natural de Babia y Luna.
Zoals we verwacht en gevreesd hadden, is het aan de kust bijzonder druk en zijn er ook niet zoveel opties voor campers. We parkeren ons op een ruime parkeerplaats in Nueva. Van hier kunnen we morgen met de fiets naar de startplaats van onze eerste kustwandeling. In tegenstelling tot de voorbije 9 dagen zullen we deze keer wel rekening moeten houden met grote drukte … maar hopelijk is dit “kust”-gedeelte even hard de moeite waard als wat we de voorbije 9 dagen in de bergen in en rond de “Picos de Europa” hebben mogen beleven. Op basis van de reisvoorbereiding en de foto’s die we van dit deel van de kustlijn gezien hebben, denken we dat de komende 3 dagen ook prachtig zullen zijn.
Linken
11.08.2023 - Picones kustwandeling
Het was rustig overnachten op de parking in Nueva. Het voordeel van hier te staan, is dat we op enkele minuten stappen een bakker en supermarkt hebben. De bakker is om 7u30 open en daar halen we ons ontbijtje en broodjes voor de picknick. Die hebben we nodig voor een wandeling (in afstand de langste van deze reis) vanuit Picones langs de mooie Asturische kust. Om daar te geraken moeten we eerst nog even de fiets op. Een korte en gemakkelijke rit die ons tot aan het strand “Playa de Las Cuevas Del Mar” brengt. Het start- en eindpunt van deze dagwandeling. We zijn er vroeg bij omdat het nu nog zeer aangenaam wandelen is, maar het heeft ook het voordeel dat we dit prachtige strand – en dan vooral ook de omliggende rotsen – bij onze start zo goed als volledig voor onszelf hadden. Dat verandert snel wanneer we andere strandjes aandoen en die zijn volgelopen met badgasten.
Het is best wel een pittige wandeling geworden. Het pad dat we hebben gevolgd hebben we t.o.v. de initieel uitgetekende route enkele keren moeten aanpassen omwille van padjes die toch maar bedenkelijk waren of dwars door afgespannen weiland gingen. Sommige van die zogenaamde paadjes waren ook niet op de kaarten die wij gebruiken effectief gekend. We hebben ons gehouden aan officiële en goed zichtbare paden.
Het mooie aan deze tocht is niet enkel de schitterende rotskust, maar ook de nabijheid van de bergen en meerbepaald de “Picos de Europa”. Door het doen van deze wandeling hebben we zelf kunnen vaststellen waar de naam van dit gebergte vandaan komt. Het is zo expliciet zichtbaar van op het water waardoor zeelui vroeger - wanneer ze terug thuiskwamen – deze bergen als eerste zagen en het de “pieken van Europa” noemden … en zo is de naam van dit gebergte en natuurpark ontstaan.
De uitgesproken zonnige dag heeft de temperatuur toch behoorlijk doen oplopen. Drinken was dus de boodschap en we waren blij zowel op het keerpunt van de wandeling als op het einde, een terrasje te kunnen doen en iets ijsgekoeld te kunnen bestellen. De voorbije dagen hebben we al een aantal keren geweldig kunnen genieten van een ijskoude frisdrank na een inspannende tocht in toch wel warme omstandigheden (30°C en meer).
In de late namiddag en avond zijn er wolken komen opzetten. De weerapps zijn het niet eens over het weer van morgen (en overmorgen): het gaat van zeer bewolkt en weinig zon tot even zonnig als vandaag. We zullen het morgen dus gewoon moeten vaststellen en ‘de dag plukken’ zoals die is.
Linken
12.08.2023 - Terugreis
Het is bijzonder grijs en overtrokken weer wanneer we wakker worden in Nueva. Totaal anders dan het zeer zonnige en open weer van gisteren. Nadat we ontbijt hebben gehaald bij de lokale bakker, rijden we door naar een parking een 10-tal minuutjes verderop voor een 2de van de 3 geplande kustwandelingen. Het is ondertussen echter hard gaan regenen. We ontbijten ter plaatse in de mobilhome en bekijken de verwachtingen voor de dag op een aantal weerapps. Die zien er niet veelbelovend uit. Noch voor vandaag, noch voor morgen (wat onze laatst geplande vakantiedag ter plaatse is, want op 15 augustus moeten we zeker terug thuis zijn). Ons besluit is om die reden snel genomen: we hebben er reeds 10 prachtige en gevarieerde wandelingen opzitten waardoor dit een zeer geslaagde vakantie was en we er perfect mee kunnen leven om die nu af te ronden. Onze trip naar huis start m.a.w. 2 dagen vroeger dan initieel gepland.
Tijdens de terugtocht rijden we nog verschillende uren langs de kust en we zien het weer slechts heel beperkt verbeteren (t.o.v. de harde regen tijdens ons ontbijt en het beslissingsmoment om huiswaarts te keren). We hebben dus een goede beslissing genomen. Het nadeel van nu aan de terugreis te beginnen, is evenwel dat we in een zogenaamd ‘zwart’ verkeersweekend gaan terecht komen. We hebben daardoor een aantal files te verwerken, waarbij deze rond Bordeaux toch wel een stevige is. Rustig blijven is de boodschap. Ons doel is net zoals in de heenrit te geraken tot aan camping ‘Val de Boutonne’ vlakbij Cognac en dat lukt finaal ook. Maar wanneer we er aankomen, hangt aan de poort een bordje met ‘complet’. Op de camping zelf zullen we dus niet kunnen staan maar dat is op zich geen probleem. Het is een zeer rustige straat die uitgeeft op de camping en is gelegen vlak naast een meertje. We parkeren langs de weg voor een rustige nacht.
Morgen gaat de rit verder huiswaarts en moeten we terug door of langs Parijs. Met de problemen van de heenrit in gedachten, hebben we deze ochtend besloten toch via de “Périphérique” te rijden en daarvoor online een ‘crit air’-ticket te kopen. Dan hebben we geen gedoe meer met de A86 en de te lage tunnels voor mobilhomes.
13.08.2023 - Vervolg terugreis
Zoals verwacht was het zeer rustig slapen langs het meertje vlak aan camping ‘Val de Boutonne’. We hebben onze wekker op 6u gezet zodat we toch reeds maximaal het drukker verkeer van dit ‘zwarte’ verkeersweekend voor zijn. Na het ontbijt zijn we terug ‘en route’ en een 10-tal minuutjes later cruisen we opnieuw op de autostrade richting België. In vergelijking met gisteren valt het verkeer al bij al nog mee, al hebben we vanzelfsprekend wat file in Parijs. Maar tegen het avondeten zijn we terug thuis en babbelen we de kinderen bij van onze mooie vakantie en zij ons van de voorbije 2 weken ‘zonder mammie en pappie’ :-).
2023 - Picos de Europa & omgeving
Wandelbeschrijvingen
Hieronder staan de linken naar de details van de wandelingen en uitstappen die we tijdens deze reis maakten.
- Puerto de San Glorio - Coriscao
- Puerto de San Glorio - Refugio Tejahierro
- Riano - Pico Gilbo
- Lodares - Pena San Pedro
- Tolibia de Arriba - Pico Mahon
Foto's
Hieronder staan rechtstreekse linken naar de foto's van de wandelingen en uitstappen.
- Sotres - Tielve
- Sotres - Refugio de la Terenosa
- Asiegu - Pena Blanca
- Fuente Dé - Bustantivo
- Puerto de San Glorio - Coriscao
- Puerto de San Glorio - Refugio Tejahierro
- Riano - Pico Gilbo
- Lodares - Pena San Pedro
- Tolibia de Arriba - Pico Mahon
- Picones
Gebiedsbeschrijving
Hieronder staan de linken naar de gebieden/streken die we tijdens deze reis bezochten.
Map
Op de map staan de plaatsen/wandelingen aangeduid die we in deze streek (en omgeving) maakten. Op de iconen kan verder worden doorgeklikt naar meer details rond de bijbehorende activiteit.